Toen we in Argentinië woonden miste ik mijn vrienden en familie in Nederland heel erg. De familie en vrienden van mijn man waren als mijn vrienden en familie gegroeid. Aan de andere kant kende mijn man, mijn mensen alleen maar van de twee keer dat we samen in Nederland waren. We besloten om het roer om te gooien en samen naar Nederland te gaan. We keken naar de mogelijkheden maar voor we het wisten, stonden we voor een muur waar we niet doorheen kwamen.

We probeerden het bij de Nederlandse ambassade in Buenos Aires. Zij waren niet echt behulpzaam, ze zeiden (niet met zoveel woorden maar) dat ze ook niet wisten hoe we dit zouden kunnen doen.

Zelf hadden we via internet de volgende optie gevonden: Ik zou een vaste baan in Nederland moeten hebben en de partner een examen Nederlands moet afleggen in Argentinië. Ik heb gezien hoe moeilijk dit kan zijn.. Toen ik les gaf op de Nederlandse school De Knikkers was er ook een gezin die naar Nederland wilde verhuizen. De vader (Nederlands) ging eerder naar Nederland om werk te zoeken. Eén van de verplichtingen, is dat je een vast inkomen moet hebben om voor de andere te kunnen zorgen. Zijn zoon en vrouw bleven achter in Argentinië, ik had goed contact met hen en dit was een heel zware periode voor het gezin. Hij kon niet direct een vast baan vinden en maanden waren ze gescheiden van elkaar. Terwijl hij hard bezig was met een baan vinden moest zijn vrouw een examen in de Nederlandse taal afleggen bij de ambassade. Het examen kostte in totaal €350,00, mocht ze niet slagen zou ze het over moeten doen en weer hetzelfde bedrag moeten betalen. Toen ik dit zag, zei ik tegen mijn man: “dit wordt onmogelijk”. Hij sprak een paar woorden Nederlands maar uit eigen ervaring weet ik dat je een taal pas echt leert als je in het land zelf bent. Boem, die deur viel hard dicht.

Opzoek naar een oplossing.. Een andere opties was dat mijn man een vaste baan zou krijgen in Nederland. We moesten een bedrijf hebben die zich verantwoordelijk zou stellen voor het inkomen van mijn man en de kosten voor zijn visa wilden betalen. Helaas is mijn man geen prof voetballer of architect.. Deze deur probeerden we niet eens open te maken.

“We stonden weer voor een gesloten deur, dus besloten door een raampje te klimmen” Annelies

Veel Argentijnen hebben een Spaans of Italiaans paspoort. Dit door de immigratie golf uit deze landen tijdens en na de tweede wereld oorlog. Met een Europees paspoort is alles natuurlijk ook al 10 keer zo makkelijk. Mijn man heeft Italiaanse voor ouders, maar helaas nooit het paspoort aangevraagd (hij zag er nooit de noodzaak van in en wist het ook niet). We probeerden via deze weg nog het Italiaanse paspoort aan te vragen maar dat was niet mogelijk, hij had dan de overlijdenspapieren van zijn overgrootopa nodig, en die hadden we niet. We stonden weer een gesloten deur.

We besloten door een raampje te klimmen. We gingen direct naar Nederland en besloten vanuit daar een oplossing te vinden. Mijn man zou 90 dagen de tijd hebben in de Europese Unie, daarna zou hij er 90 dagen niet meer welkom zijn.. De druk stond hoog. Naast vrienden en familie bezoeken waren we intensief bezig met het bezoeken van de Argentijnse ambassade en de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Zonder succes, we hadden niet genoeg geld en geen vaste baan. Voor we het wisten was er al meer dan een maand verstreken.. Wat gaan we doen? Gaan we terug naar Argentinië? Nee, dat was voor ons beide geen optie. We hadden daar alles afgesloten om een nieuw avontuur aan te gaan. Waar is dan toch die opening in de muur? We vonden hem niet en besloten om Nederland op te geven, ten slotte tikten de dagen ook weg.

“Hier was mijn tijdelijke contract met 650 euro per maand genoeg om mijn man een verblijfsvergunning te geven. “

We keken welke landen van de Europese Unie ons wel toe zouden laten en kwamen uit op Spanje. Omdat ik burger ben van een Europees land, zou mijn man met mij daar kunnen wonen. We zijn hals over kop naar Tenerife gevlogen. Daar heb ik mijn burgerschap aangevraagd. Een baantje gevonden in een zonnebrillen winkel. En na twee weken was hier mijn tijdelijke contract met €650,00 per maand genoeg om mijn man een tijdelijke verblijfsvergunning te geven, Viva España!

We wonen nu al meer dan twee jaar op Tenerife en mijn man heeft inmiddels een verblijfsvergunning van 10 jaar! Daarnaast hebben we een fijn huisje en allebei een leuke baan (gelukkig al lang niet meer in de zonnenbrillen winkel). Al heb ik nog altijd een dikke bult aan de botsing met de muur overgehouden, we halen er het beste uit. We zijn gelukkig hier op Tenerife (met het beste klimaat van de wereld, zon, zee, strand en bergen mogen we niet klagen). We zijn nu beide ver weg van onze vrienden en familie, maar iedereen komt ons opzoeken. Zelf zijn we al twee keer naar Argentinië gegaan en meerdere malen naar Nederland. We denken niet dat we voor altijd hier zullen wonen, maar voor nu is het goed zo “in the middle”.